Ο Βυσσινόκηπος

Η θλίψη, η ρουτίνα, η έλλειψη επικοινωνίας, οι ανολοκλήρωτοι πόθοι, οι ανθρώπινες αδυναμίες, αποδόθηκαν από τον Τσέχοφ με απαράμιλλη ευαισθησία. Με ανθρωπιά και γνώση για το ανθρώπινα συναίσθημα, αλλά και με την ψυχρότητα του επιστήμονα, απεικόνισε την αλήθεια της ζωής στην τραγική της ουσία. Το ύφος του, λιτό κι απέριττο, αποπνέει τη συγκίνηση και την αγωνία σε μια γραφή που, τόσο στα διηγήματα όσο και στα θεατρικά του έργα, παραμένει σύγχρονη και μοντέρνα. Η αντίληψή του για ένα θέατρο χωρίς πλοκή, χωρίς δράση, χωρίς τελική έκβαση, όπου παρουσιάζονται κομμάτια της ζωής τα οποία διακόπτονται από συχνές σιωπές, που αναδεικνύουν τη διάρκεια και τη φθορά του χρόνου, αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του θεάτρου. Ο λυρισμός του εκφράζει όλες τις αποχρώσεις της συγκίνησης και της μελαγχολίας, συνδυάζοντας την ψυχική διάθεση με την αίσθηση του τοπίου. Μέσα σε έναν κόσμο που πεθαίνει, ο Τσέχοφ διαβλέπει την ελπίδα της Φωτεινής αυγής, όπου οι άνθρωποι, λιγότερο σκληροί κι εγωιστές, θα δημιουργήσουν έναν κόσμο ευτυχισμένο, μια ζωή βασισμένη στην εργασία, τη γνώση, και την επιστήμη.