Δεσποινίς Τζούλια

Τον αγαπάω, πάρα πολύ, αλλά θα πρέπει και να τον μισώ, επίσης. Νομίζω ότι αυτό έγινε χωρίς να το έχω καταλάβει. Αυτός όμως μου καλλιέργησε την απέχθεια για το ίδιο μου το φύλο… μισή γυναίκα και μισός άντρας! Τίνος λάθος είναι αυτό που συνέβη; Του πατέρα μου… της μητέρας μου… δικό μου; Δικό μου; Γιατί, δεν έχω τίποτα που να είναι δικό μου. Ούτε μια σκέψη μου δεν υπάρχει που να μην προέρχεται από τον πατέρα μου· ούτε ένα πάθος που να μην προέρχεται από την μητέρα μου· και τώρα αυτό το τελευταίο –ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα είναι ίσα– το πήρα από τον αρραβωνιαστικό μου – τον οποίο γι’ αυτό τον λόγο αποκαλούσα παλιάνθρωπο! Πώς μπορεί να είναι δικό μου το λάθος; Να ρίξω την ευθύνη στον Ιησού, όπως κάνει η Χριστίνα… όχι, είμαι πολύ περήφανη για να κάνω κάτι τέτοιο, και, χάρη στα όσα μου έμαθε ο πατέρας μου, γνωρίζω τόσα πολλά… Και όσο για το ότι ένας πλούσιος δεν μπορεί να μπει στον παράδεισο, είναι ψέμα, και η Χριστίνα που έχει μεγάλο κομπόδεμα στην τράπεζα, δεν θα μπορούσε να μπει οπωσδήποτε. Τίνος είναι το λάθος; Τι σημασία έχει τίνος είναι; Όποιου κι αν είναι εγώ είμαι η ένοχη και πρέπει να πληρώσω τις συνέπειες