Η Λυγερή

– Φεύγα, ρουσούμπελη, σε κυνηγά η φωτιά, το στουρνάρι, και ο πρυόβολος – σύρε στ’ άγρια όρη, στ’ άγρια βουνά!…
Η κυρα-Παγώνα, ορθή πλησίον ενός παραθύρου του χαμηλού σπιτιού της, σκυμμένη επάνω εις την μελανιασμένην χείρα μεσόκοπου ανδρός, εσούφρωνε τα μαραμένα χείλη της κι εψιθύριζε με σιγαλήν, ως ανεμοφύσημα φωνήν:
– Φεύγα, ρουσούμπελη σε κυνηγά η φωτιά, το στουρνάρι, και ο πρυόβολος – σύρε στ’ άγρια όρη, στ’ άγρια βουνά!…
Και συγχρόνως με τας ξηράς και ολοτρέμους χείρας της ετσακμάκιζε τινάζουσα πλήθος σπινθήρων, προσπαθούσα δι’ αυτών και των εξορκισμών της να διώξει το πάθημα.