Η Πρώτη αγάπη

“Ήρθε μέρα που ‘νιωσα πως απ’ όλες που μ’ άρεσαν μια αγαπούσα ξεχωριστά και τόσο περισσότερο που κατάλαβα ότι μόνο αυτή αγαπούσα. Τη λέγανε Βαγγελιό ήταν μάλιστα κι ακροσυγγένισσά μας. Και το Βαγγελιό δεν είχε τον τύπο της έως τότε αρέσκειάς μου. Ήτο ψηλόλιγνη και μελαχρινή ηλικίας πάνω από τα δεκαοχτώ, ίσως και πάνω από τα είκοσι. Σ’ αυτή έβλεπα περισσότερο την έκφραση της ψυχής παρά της σάρκας την άψυχη λευκότητα κι αβρότητα. Στο εξωτερικό του Βαγγελιού, στη στάση και στην κίνηση, στη φωνή, στο βλέμμα και το γέλιο, παρουσιαζότανε μια γλυκιά και πονετική ψυχή. Στα μαύρα της μάτια έβλεπα μιαν αγίαν καλοσύνη, κάτι από το βλέμμα της Παναγίας κι η γλυκιά της φωνή, όταν ακόμη έλεγε ασήμαντα κι αδιάφορα, ήτο μουσική που ‘φτανε στα βάθη της ψυχής μου κι εγέμιζε τρυφερότητα την καρδιά μου. Όσες φορές την έβλεπα, μου ‘διδε τη χαρά και την ευτυχία κι η φωνή και το χαμόγελό της ήσαν τα φάρμακα για κάθε μου λύπη”.